Reisverslag 2023
(18 t/m 28 augustus, uit en thuis)
- Voorbereiding.
Die bestond uit het aanvragen van een humanitair visum: aanvraag door de directeur van het Dom Internat in Tarasiki, ondersteuning door het Comite Sociale Zaken in Minsk, verzoek door deze laatste naar de Witrussische ambassade in Den Haag om dat aan mij uit te reiken. Dat verliep vlot en binnen 10 minuten zat m’n visum in m’n paspoort.
Daarna per computer het boeken van de vlucht Eindhoven-Vilnius (Litouwen), de bus Vilnius-Minsk v.v., 1 nacht het Airinn Hotel bij de vluchthaven Vilnius.
- 18 aug. De reis heen verliep zonder probleem. Bij de douane de gebruikelijke tijd om de grens over te komen. Een opgewekte jonge vrouw die mijn paspoort en visum controleerde liet me vriendelijk toelachend door. We kwamen mooi op tijd in Minsk aan waar Vladimir al me stond te wachten. Hij heeft me netjes bij Margarita afgezet. Twee keer een hartelijk weerzien.
- Zaterdag 19 met Vladimir naar de registratie, schuin tegenover Komarofskij Markt. Het kantoor van Vladimir ligt in die regio en daarom kan hij daar de registratie laten doen. Maar die ging niet door omdat ik op de 10e dag Wit-Rusland weer verliet en dan hoef je je niet te registreren.
De rest van zaterdag en de hele zondag rustdag gehouden.
- Maandag 21. Vladimir heeft afgesproken dat we twee keer naar Tarasiki gaan en de eerste keer zal op maandag zijn. We vertrekken om 10.00u. Wat nog een beetje gerucht was blijkt nu toch waarheid: alle bewoners van het Internat in Tarasiki zijn al of worden overgeplaatst naar andere Internaten.
Het Dom Internat ziet er half verlaten uit. Er lopen maar een paar mensen rond om te genieten van de prachtige tuin. Wat een verschil met de eerste keer dat ik er was, december 2006. Toen was niet alleen de tuin volkomen onderkomen, maar ook de gebouwen en de bewoners. Niets van dat alles nu. Vooral dankzij de Ierse bouwvakkers die een aantal jaren hun zomervakantie opofferden om met een truck vol spullen restauraties te verrichten. En nu alles zo’n beetje in orde is, gaan ze de boel sluiten. Wie daar blij mee is?
- We worden begroet door Anna, de psychologe en door Anna “van de tuinen” en een aantal bewoners. Ik maak ook kennis met de nieuwe activiteitenbegeleidster, Ira. Zo te zien een talentvol en betrokken meisje. Wat zij de groep aan dingen laat maken is schitterend om te zien. En de kunstenaars vinden het zelf ook prachtig. Maar ja, Tarasiki sluit. Op 19 september vertrekken de laatste bewoners.
Olga, de directeur is vandaag te druk met de hele situatie en heeft even geen tijd voor ons.
We maken met Vasilij (de algemeen beheerder) alle afspraken over wat we kunnen kopen. Het gaat dan om bedden, matrassen en stoelen. De bewoners die vertrekken moeten die ieder voor zich meenemen naar de nieuwe onderkomens: daar zijn die niet voor hen aanwezig!
Een jaar of 6 geleden ben ik ook al eens gewaarschuwd dat het binnen enkele maanden dicht zou gaan, maar toen is er niets van terecht gekomen. Nu blijkbaar wel.
- Dinsdag 22.
Ik heb een ontmoeting met Olga Sjalkofskaia, de oprichter van de stichting die voor kinderen met Downsyndroom opkomt. Dit is een sterk groeiende stichting die veel voor elkaar krijgt en bovendien veel navolging krijgt in de hele republiek Wit-Rusland.
Moeders met een kind met Downsyndroom worden vaak verlaten door de vader van het kind. Zie dan maar eens rond te komen, want je kunt niet tegelijkertijd thuis voor je kind zorgen en buitenshuis een baan hebben. Olga en haar groeiende stichting proberen doen daar aan wat ze kunnen:
- kinderen met Down niet meer wegmoffelen omdat je je voor hen moet schamen,
- gezamenlijke opvang voor deze kinderen organiseren,
- hun creativiteit gebruiken om ze te laten optreden met zang en dans bij bedrijfsfeesten e.d.
- financiële ondersteuning van moeders die soms vreselijk knel komen te zitten.
Wij proberen haar elk jaar wat ter ondersteuning te geven.
- Donderdag 24. Ik heb al een dag last van m’n nek en dat wordt alleen maar erger. Woensdagochtend is de pijn in m’n nekspieren alleen maar erger geworden. Als we vandaag voor het 2e bezoek naar Tarasiki rijden is elke keer optrekken, afremmen of een bocht nemen een pijnlijke gebeurtenis.
Ik krijg van Vasilij de orderbevestiging van de bedden, matrassen en stoelen; plus nog een kleine rekening van o.a. pampers. Ik maak gauw wat foto’s om thuis het verschil te bekijken tussen de toestand van de tuin nu en een aantal jaren geleden.
Vandaag heeft Olga, de directeur wel tijd en daar draait het vandaag allemaal om. Tijdens het lange gesprek dat we hebben, vertelt Olga dat zij zelf hoopt directeur te worden van een ander Dom Internat. En als dat lukt wil ze daar vernieuwingen gaan uitvoeren. Ze wil van me weten hoe zulke instellingen in Nederland gefinancierd worden. Ja, volgens mij door de overheid. Zeker weten of het alleen de overheid is doe ik niet. Navragen. Al pratend komt naar boven dat Olga een goede verstandhouding heeft met de voorzitter van het Comité. Zij denken hetzelfde over de toekomst van de tehuizen: vernieuwing op alle fronten. Dat klinkt heel interessant. Hoe serieus zijn de plannen en hoeveel kans van slagen hebben ze? Wat moet er nog meer gebeuren om ze te laten slagen? Volop stof om over na te denken. Maar er gloort licht voor onze Stichting: wij hoeven nog niet te sluiten als deze plannen serieus zijn en steun kunnen gebruiken. Ik vraag of het mogelijk is om een gesprek te hebben met de voorzitter van het Comité. Daar gaat ze voor zorgen. Ik beloof in elk geval dat ik mee wil denken, vanuit onze Stichting.
Al gauw volgt het bericht: vergadering in Minsk, vrijdag 25 om 16.00u. Geen ambtenaar die erover zou piekeren om op zo’n korte termijn een vergadering te organiseren en dan om zo’n tijd op vrijdagmiddag.
- Maar dan. De pijn is zo erg geworden dat ik Vladimir moet vragen een afspraak voor me te maken bij een dokter. Daar kunnen we op vrijdag terecht, om 15.45u. Ik baal van alle kanten, maar ik moet naar die dokter. Dus het inderhaast belegde gesprek met Olga en de voorzitster van het Comité moet afgelast worden. Jammer, jammer. Met 5 prikken en twee soorten pillen naar huis. Morgenmiddag terugkomen voor nog twee spuitjes. De pijn is zondagochtend zover gezakt dat ik me rustig kan voorbereiden op het vertrek. Vladimir staat om 11 uur gereed en brengt me niet naar de privékliniek maar rechtstreeks naar het busstation. Daar rijden we om 12.00 aan richting Vilnius.
- Zoals op de heenweg gaat alles goed bij de grens. We zijn mooi om 18.00u bij Airport Vilnius. Dat is Minsktransport, die gaan via het vliegveld. Dat scheelt je tijd en geld: 10 euro (of soms meer) voor de taxi naar het busstation. De volgende ochtend vroeg vlieg ik terug naar Eindhoven.
Bij aankomst daar zijn mijn dochter Esther en kleinzoon Samuel er om me welkom thuis te heten en me naar dat thuis te brengen. Zoals ik in Minsk altijd met liefde ontvangen word, zo ook bij thuiskomst met zeker evenveel liefde welkom.
- Financieel.
Reiskosten Eindhoven – Minsk 18 aug t/m 28 aug 2023
Olga Sjalkofskaia – euro 500,00 contant – organisatie Downkinderen
Tarasiki:
rekening 22-08 – BYN 251.14
rekening 20-08 – BYN 48.00
rekening 21-08 – BYN 361.00
rekening 09-08 – BYN 10,375.00
totaal Tarasiki – BYN 11,035.14
wisselkoers 3,32 – BYN 11.035,14 = € 3323,84
Totale uitgaven: € 3823,84