Op 20 april zijn we, Marga en Hans, naar Minsk vertrokken. De reis verliep voorspoedig en binnen een paar uurtjes waren we op plaats van bestemming.
De volgende dag, dinsdag 21 april bleek een vrije dag te zijn, Radoenietsa, de dag om de graven schoon te maken. Er wordt verder niet gewerkt. We besloten toch naar Tarasiki te gaan om op ons gemak even rond te kijken. Samen met Ina Toemsjtsjonjoek, tolk duits die ons al jaren meehelpt, haalde Marga Hans op met Alexandra Shvyryova, de vertaalster, en reisden af naar Tarasiki. Onderweg kochten Ina en Marga bloemen voor op het graf van Walera en Ruslan in de hoop dat ze de kans krijgen om eindelijk eens de begraafplaats te bezoeken van de bewoners van het internaat. We werden op Tarasiki door een groot aantal bezoekers letterlijk met open armen ontvangen. Zjenja, de pastor, praatte ons bij over de stand van zaken op Tarasiki. Het beleid is nu dat nieuwe bewoners 40 jaar of ouder moeten zijn. We hopen dat het voor de jonge mensen, die nu naar een andere plek zijn verplaatst, geen verslechtering zal zijn, maar een verbetering. Volgens enkele bewoners komen mensen van andere tehuizen graag naar Tarasiki omdat daar veel ruimte is om buiten te zijn en rond te lopen. Dat betekent tegelijk dat er op Tarasiki enorm veel vooruitgang geboekt is.
Na het gesprek met Zjenja, ontdekten we dat er in de grote zaal een groep gelovigen was. Ze zongen liedjes en deden spelletjes met de bewoners. Dat doen ze blijkbaar op die bijzondere dagen en in het gesprek met hen bleek dat ze elk weekend een weeshuis een bezoek brengen vanuit Minsk. Gelovigen van verschillende kerken en gemeenten geven zich als vrijwillliger op om daaraan mee te werken. Dat dat fijn gevonden wordt door vele bewoners, hoeven we niet uit te leggen…een prachtig initiatief! Een leuk contact volgde en we mochten mee eten van een grote tafel met allerlei lekkers wat uitgestald was ivm de verjaardag van een van de deelnemende helpers. Aangezien Hans om 16 uur weer terug moest zijn in Minsk ivm het vieren van zijn verjaardag, moesten we vrij snel weer weg omdat we ook nog een bezoek aan de begraafplaats wilden brengen. We troffen daar zeer veel graven, maar slechts een stuk of drie waar de laatste tijd nog aandacht aan geschonken is. Het was guur weer en koud, en de aanblik van de graven van Ruslan en Walera gaven een verdrietig gevoel. Het graf van Ruslan was prachtig versierd en er lagen al bloemen, maar voor Walera was er nog niets. Marga legt een bloemetje op twee ervan. Toch nog Radoenietsa.
Op woensdag 22 april begonnen we met een uitgebreid gesprek met de direkteur Viktor, tweede man Vasilj en hoofdverpleegkundige Natalja, waar we de gang van zaken bespreken en uiteindelijk ook doornamen wat er urgent is om aan te schaffen. We evalueerden globaal de trainingsweek die Marjolein en Agnes van ZZG in februari gegeven hebben.
Op ons verzoek liet de direkteur de arts vrij maken om ons te laten zien hoe de snoezelruimte functioneert en ook vertelde Marga over hoe er met de snoezelruimte in Nederland met haar zoon Steven omgegaan wordt. We bespraken ook nog met Natalja over de mobiele snoezelkistjes voor de bedlegerigen. Die worden slechts af en toe gebruikt. Gelukkig komt er binnenkort weer een team van GZZ langs om training te geven. Belangrijk is dat er mogelijkheden gevonden worden om de snoezelruimte naar behoren te laten functioneren.
Daarna volgden de plannen voor het komende bezoek en de toekomst. We legden uit wat die plannen in grote lijnen zijn en waarom een gesprek op het Medisch College in Barisau nuttig zou kunnen zijn. Natuurlijk werd er ook over de aankopen gesproken en wat er met ons geld mogelijk is te realiseren van het verlanglijstje. We worden het eens over een lijstje en we zullen zien wat we kunnen.
Donderdagochtend 23 april volgde de registratie en de eerste inkopen. De avond van tevoren de begroting gemaakt om te zien hoever we met aankopen komen. Al doende komen er natuurlijk nog wat andere wensen op de proppen: zien maakt dat je je herinnert dat je dat eigenlijk ook nodig hebt. Die avond werden we door Viktor uitgenodigd op een etentje bij Olga Martinovna. Dit is goed voor de persoonlijke band. Olga heeft samen met Zjanna een voortreffelijke en zeer uitgebreide maaltijd op tafel gezet. Tijdens de maaltijd vertelde Viktor dat het geen goed idee is om voor allerlei bewoners iets persoonlijks te gaan kopen. Iedereen gelijke zorg, want iedereen is gelijk.
Wij zien echter dat er een enorm verschil in beleving is tussen de bewoners onderling. Dit is voor een deel afhankelijk van wat vakmensen aanduiden met “niveau”. Maar het heeft natuurlijk ook met de persoon te maken. De interesses van sommige bewoners zijn onvergelijkbaar met die van menig andere. Moet je de vrouwen die nog graag een beetje vrouwelijk voor de dag willen komen het plezier van wat poeder, shampo of lippenstift ontzeggen omdat anderen daar niks om geven?Ieder mens is uniek en ook in het internaat is het niet anders, de een heeft weer andere verlangens, behoeften dan de ander. We willen toch proberen om , waar we kunnen en waar het toegestaan is, die unieke persoon voor ogen te houden. En dat betekent concreet ook om tegemoet te komen aan specifieke behoeften. We kochten dus toch wel dingen voor sommige bewoners: een paar sportbroeken en schoenen voor Natasja en Anna, een zonnebril voor iemand, voor iemand anders batterijen voor z’n radiootje, wat lippenstift, een simkaart en nog meer van die kleine dingen. Dit gaat van wat “extra” geld dat een paar mensen aan ons gegeven hebben om naar eigen goeddunken te besteden. Marga en Ina deelden later ook van vele kleine presentjes aan een aantal vrouwen en mannen uit. Een grote smile kwam op hun gezicht tevoorschijn Hoe eenvoudig kan het zijn… het brengt wat vrolijkheid in hun leven. Wat we allemaal gekocht en besteld hebben van het geld van de sponsoren staat in de schenkingsbrief. Daar staan matrassen bij: die van 8 of 9 jaar geleden zijn voor een deel aan vervanging toe. Er zijn in Wit-Rusland matrassen met volledige beschermhoes verkrijgbaar en die zijn het geworden.
Op bezoek bij het Medisch College in Barysau. Daar werden we vriendelijk ontvangen door de onderdirecteur van de afdeling waar we moeten zijn. Ze heet Jelena. We legden uit van onze stichting en van Tarasiki. Zij kent het dom internat want ze is er al een paar keer geweest. We vertelden over de trainingen en het kleine aantal verpleegkundigen, zodat er roosterproblemen optreden bij het volgen van de trainingen. Dat het volgens de mensen van ZZG goed zou zijn als er van de training een afstudeerproject gemaakt werd voor een of twee studenten die dan 4 – 6 weken in Tarasiki waren. Jelena begrijpt het probleem en is wel geinteresseerd in contact met Fontys. Ze hebben meer ervaring met buitenlandse contacten en met Matra-projecten. Dat klinkt dus goed.
Op Vrijdag 24 april bezocht Marga Sasha die in het internaat werkt. Hij is een harde werker met een groot hart voor de bewoners. Buiten zijn gebruikelijke werk traint hij, de voetballers. In zijn vrije uurtjes dus. Wat misschien onbelangrijk lijkt, maar belangrijker is dan we denken. Het voetbalteam vindt het geweldig om überhaupt te mogen voetballen en dan is het ook nog met een doel: elk jaar vindt er een voetbalwedstrijd ‘Senicup’ plaats waar verschillende voetbalploegen tegen elkaar de strijd aanbinden voor de eerste plaats. Het brengt het internaat naamsbekendheid en het geeft de deelnemende bewoners een gevoel van eigenwaarde. Marga hoorde van Sasha dat er een bewoner, die met serieuze problematiek te kampen heeft, een negatieve brief heeft gestuurd naar een officiele instantie en het is nu spannend wat er gaat gebeuren met Sasha. Het gaat om een klaagbrief dat totaal ongegrond is, maar eigenlijk een persoonlijke vete vanuit Slava laat zien. Het schijnt nu zo te zijn, dat óf Slava wordt verplaatst naar een ander internaat óf Sasha krijgt zijn ontslag. Toen Marga dit hoorde , kan ze daar als nederlandse niet veel van begrijpen. Hoe is het mogelijk?? Hopelijk blijkt het een storm in een glas water en komt de baan van deze hardwerkende Sasha, die toch veel werk verstouwt, niet op de tocht.
Zaterdag 25 april vloog Marga weer terug naar Nederland. Hans besteed het grootste deel van de dag aan de boekhouding en het opstellen van de schenkingsbrief in Engelse versie, en met Margarita erbij ook in Russische versie. Op Maandag 27 april wordt intussen is ook een aanbevelingsbrief voor de delegatie van ZZG geschreven, door Margarita vertaald in het Russisch. Die moet met instemming van de directeur naar het departement van humanitaire zaken.
Op Dinsdag 28 april komt Sasha, de zoon van Vladimir die onze vertrouwenspersoon is en worden de sporttassen en nog het een en ander ingeladen. Richting internaat. Op Tarasiki hebben Margarita en Hans eigenlijk maar een half uur, want Sasja moet om 3 uur weer in Minsk zijn. Het wordt 4 uur, want de brief over de aankopen wordt herschreven zodat alles er voluit in staat. De afkortingen waar Margarita geen raad mee wist worden ineens glashelder. Daarna moet de brief ook in het Engels. Alles bij elkaar een hele klus.
Op Woensdag 29 april . Hans probeerde de secretaris-generaal van het Rode Kruis te spreken te krijgen, maar hij is afwezig: op tocht buiten Minsk. Katja Leleka zal bellen als hij voor Hans’ vertrek terug is en tijd heeft voor de verlenging van ons samenwerkingscontract. Anders neemt ze later per email contact op. Een zelfde verhaal geldt voor de directeur van het Comité: die is ook op pad. Hans zal het Comité vanuit Nederland een verslag sturen.
Op 4 mei worden de laatste financiele zaken afgehandeld met Vladimir en op 5 mei vliegt Hans weer richting Nederland.