Reisverslag Wit-Rusland (Tarasiki) 6 t/m 21 juli 2022
Ik ging deze reis alleen erop wagen. Gezien de politieke situatie tussen de EU en WR, die rechtstreekse reizen naar WR onmogelijk maakt, tenzij je met eigen vervoer reist, moest de reis via Vilnius.
Vertrek woensdag 6 juli vanaf Welschap (Eindhoven) met koffer, paspoort met visum, geld en allerlei papieren. Overnachting in Vilnius (je landt om 23.15u) en de volgende dag per bus naar Minsk. Een goed weerzien na bijna 3 jaar.
Op vrijdag overleg met onze contactpersoon Vladimir en pogingen om de verplichte registratie per computer te doen. Dit mislukte. Daarna op zaterdag naar het grote kantoor, waar het allemaal vlot verliep.
Op zondag vooral rust gehouden.
Op maandag was Vladimir er al voeg. Na geld wisselen (koers is € 1,00 = 2,71 BYN, of 1 roebel is 37 cent) op weg naar Tarasiki. Onderweg pikken we Luda, die zal tolken, op bij een metrostation.
Op Tarasiki staan directeur Vasilij Alexandrovitsj, zijn secondant Vasilij Vasiljitsj en Anna, de paychologe, ons al op te wachten. We zijn allemaal opgelucht dat het na 3 jaar dan toch weer gelukt is. Door corona 2 jaar verloren, maar het geld hebben we wel goed bewaard. We spreken nogmaals af dat we allereerst uitgaan van het lijstje met de meer ‘persoonlijke’ spullen voor de bewoners (matrassen, kleding, schoeisel, e.d.). Mocht er dan nog geld over zijn, kunnen we nog zien. We zouden nu al naar Barisow kunnen gaan, maar er is geen vervoer. Dat wordt dus morgen. In het zogenaamde clubgebouw staan Anna (van de tuin) met 2 andere dames van de creativiteit en technische man Kolja om ons te verwelkomen. De jonge arts is met zwangerschapsverlof.
Als de eerste gesprekken afgelopen zijn en Vladimir weer vertrokken, kijken Luda en ik nog overal rond. Er is aardig wat werk verzet om de tuin op te knappen. Er staan verscheidene zitjes met overkapping, enkele ervan door het timmerclubje van bewoners zelf in elkaar gezet. De bloemperkjes liggen er keurig bij. Wat ons meteen opvalt is dat het voetbalveld er verwilderd bij ligt. Dat komt omdat er geen voetballers meer zijn. De voetballers en een heel aantal andere bewoners zijn overgeplaatst naar andere tehuizen. De bedoeling lijkt te zijn dat er op Tarasiki maar zo’n 200 bewoners overblijven, maar dat het aantal personeelsleden gelijk blijft. Zo is er meer aandacht voor de bewoners.
Mijn slaapkamer is de ruimte naast de keuken waar vroeger de dagbesteding naaldwerk werd gehouden. Nu lijkt het eigenlijk meer op een leslokaal en zo te zien worden er ook volop lessen gegeven: Russisch en Wit-Russisch taal, literatuur, geschiedenis. Ook biologie. Er hangt ook een bord met wensen van bewoners: “ik zou graag een grote zak snoep willen”, ” ïk zou tandpasta en crême voor mijn handen willen”. Zulk soort briefjes plakken aan het bord. Ik vraag me af wie de briefjes leest en of er weleens wensen vervuld worden door bezoekers. En hoe gaat dat dan? Hoe is het voor de andere bewoners als zij niets krijgen en één of twee krijgen ineens zomaar een pakketje spullen? Vragen, maar voorlopig geen antwoord.
Op dinsdag een drukke dag: op naar twee markten en een aantal winkels voor onze inkopen. We gaan in een hobbelende, rammelende ambulance met twee dames die elk van bepaalde dingen weten hoeveel en van welke maat e.d. er gekocht moet worden.
We beginnen bij de matrassen, waar we kunnen zien hoe ze die in elkaar knutselen. Daarna naar de markt waar we bij een serie stalletjes voorraden zomerschoenen – een soort strandschoenen – in slaan. Na de markt gaan we naar nog een aantal winkels voor badjassen badhanddoeken en naar de welbekende technische en bouwzaak. Dan nog naar een winkel met tuinbenodigdheden, waar we o.a. een heggeschaar kopen. Om kwart over 4 zijn we terug, een beetje moe maar voldaan. Vasilij V moet eerste al z’n vergaarde spullen nog opruimen. Dat zijn er trouwens niet zoveel, want het meeste wordt de volgende dag(en) door de firma zelf afgeleverd. Het zou van geen kant in ons kleine hobbelkarretje passen. Vasilij komt na het eten terug voor de financiële afhandeling. We controleren alles wat we die dag gekocht, besteld en (vooral) afgerekend hebben. Hij zal de schenkingsbrief opstellen en die via Vladimir bij mij bezorgen.
De volgende dag, woensdag, praten Luda en ik nog wat na met de beide Anna’s. Dan naar de poort waar Vladimir op ons wacht. Vasilij de directeur en de andere Vasilij plus Anna de psychologe zwaaien ons uit. ’s Avonds de verjaardag van Margarita, mijn collega bij wie ik in Minsk altijd logeer.
Op donderdag, 14 juli gaan Luda en ik naar Olga Sjalkowskaja en haar organisatie die werkt aan de erkenning van kinderen met Downsyndroom als kinderen en niet als last. Olga heeft zelf zo’n dochter (Vera) en ze heeft er ook nog een geadopteerd. We worden hartelijk ontvangen door Olga en door twee andere moeders die er zijn, één met haar dochter en de ander met haar zoon, beiden met Downsyndroom en een dochtertje van een jaar of 4 met twee pretoogjes.
De grondgedachte van alles wat Olga onderneemt rond de kinderen met Downsyndroom is bewustwording bij de mensen dat deze kinderen mensen zijn en dus recht hebben op een mensenleven. Geen kinderen om te verstoppen, maar kinderen om zoals alle andere kinderen verder te helpen in hun leven. Ze wil daarover een duidelijk beeld schetsen en daarvoor organiseert ze bijvoorbeeld optredens door deze kinderen waar ze zingen en dansen. Zo’n optreden kan een onderdeel zijn van een feest, zoals door groepen of bedrijven regelmatig georganiseerd worden. Met hetzelfde doel maken en verkopen ze ook elk jaar een kalender met foto’s van de kinderen, met of zonder hun ouders. Ze laat beelden van die optredens zien en kalenders van vorige jaren.
Zo ondersteunen ze ook – voor zover ze kunnen – alleenstaande moeders met een kind met Down financieel, want vaak zijn de vaders verdwenen en zie dan maar eens als moeder rond te komen als je niemand hebt die je help met op je kind te passen. Dan kun je als moeder niet gaan werken en geen werk = geen inkomen. Om een paar moeders een aantal weken vooruit te helpen krijgt Olga de 2500 roebel die we hiervoor achter de hand gehouden hebben. Dit is ongeveer € 925,00.
Luda en ik zijn erg onder de indruk van de inspanningen die Olga levert en van de resultaten die ze boekt. Want waar zij mee begonnen is in Minsk spreidt zich nu langzaam maar zeker uit over het hele land. Een waardevol bezoek – met dat gevoel gaan Luda en ik een paar uur later weg.
De resterende dagen worden gebruikt met aantekeningen op orde brengen, wat winkelen, een ontmoeting met vrienden van oudsher en afscheid te nemen.
Ik kijk met een veel genoegen en een zeer voldaan gevoel terug op het bezoek en dank iedereen die het de zo moeite waard heeft gemaakt, door hulp of door donatie.
Hans Uyl
PS. Voor alle duidelijkheid, reisgeld wordt door ons voor 100% zelf betaald, niet door de stichting!