- Donderdag, 5 april.
Na een vlotte vlucht gisteren vandaag naar Tarasiki. Om 9 uur is Vladimir er. Ik sta hem buiten op te wachten. Op weg naar Tarasiki. Daar een kort gesprek met Viktor en Vasilij. Dat blijft vrij algemeen. We krijgen wel een verlanglijstje met prijzen, om alvast na te denken en te rekene. Daarna met Ina naar Barysau voor de registratie. Eerst naar de bank om voor de registratie te betalen, daarna naar het politieburo. Ina loopt meteen het kantoor van de baas binnen, praat even met hem en hij geeft meteen opdracht aan een medewerkster om de zaak in orde te maken. De baas vraagt nog wel volgend jaar een Engelstalige versie van m’n verzekeringspolis mee te brengen. Wordt bij deze genoteerd.
Vladimir en ik gaan meteen terug naar Minsk.
- Vrijdag 6 tot en met maandag 9 april.
In tegenstelling tot vorig jaar heb ik het rustig: geen Comité, geen Internat 2 of 3.
We maken iets mee van Orthodox Pasen, dat dit jaar een week na Pasen voor de rest van de Christenen valt.
Intussen is duidelijk geworden dat mijn tolk toch niet zoals eerder gemeld Tatiana Afanasjeva wordt. Waarom niet wordt niet duidelijk. Margarita heeft van Lena Korsjoek (oud-collega van haar) de naam van Nadjezjda (Nadya) Kroeglova doorgekregen. Zij wordt het dus. Ze is een oud-leerlinge van Lena.
Per telefoon maken we de afspraken voor morgenochtend en wat ze zoals mee moet nemen voor twee overnachtingen in Tarasiki.
- Dinsdag, 10 april.
Om 7 uur op en om half 8 ontbijt. Ik sta om kwart voor 10 bij de bushalte. Ik heb Nadya nog nooit gezien, maar als ze er aan komt lopen weet ik meteen dat zij het is. We hebben net kennis gemaakt als Vladimir aan komt rijden. Ik laat Nadya voorin zitten zodat zij en Vladimir wat kunnen praten en vooral zodat Vladimir het een en ander kan uitleggen over Tarasiki en hoe we er terecht zijn gekomen. Het blijkt achteraf dat het voor haar een avontuurlijk gebeuren was om met twee volledig onbekende mannen naar een afgelegen plek als Tarasiki te gaan.
Tegen 11 uur zijn we er. Vasilij staat al uit te kijken. Eerst eten en dan naar Barysau om met het inkopen te beginnen. We zijn om 4 uur terug. Afspraken gemaakt over wat we morgen gaan kopen – vooral wat de beurs lijden kan, want Vasilij heeft een aangepaste lijst tevoorschijn gehaald. De matrassen moeten morgen betaald worden, dan worden ze volgende week geleverd.
Met Nadya wat rondgelopen en bewoners ontmoet. De tweewoongebouwen bezocht.
Rond half 8 zitten we gereed in de keukentje van Svetlana als Vasilij met ons avondeten binnenkomt. Nadya is behalve lerares Engels en studente psychologie een gezonde eter. Ze houdt van de nationale keuken en dat doet deugd.
Het was goed weer vandaag: zo’n 20 graden. Zodra de zon weg is zakt de temperatuur erg snel. We lopen nog even rond. In de kapsalon (al jaren mijn nachtverblijf) zie ik een sms-bericht binnenkomen dat Mirjam geslaagd is voor haar rijbewijs. Hoera! Meteen een berichtje terug om haar te feliciteren.
- Woensdag, 11 april.
Om half 8 op. Onregelmatig geslapen. Buiten is het koud met een frisse wind. Om 11 uur zou er een muziekgroepje komen met ene Sergei. Hij komt flink te laat. Ineens staat hij in het keukentje. Hij blijkt een aangenaam mens te zijn, die veel tijd en aandacht besteedt aan tehuizen. Zelfs parachute-springen en duiken voor ze regelt. Wonderlijke prioriteit! Vanuit het zaaltje hoor ik dat de muziekgroep begonnen is en de bewoners aanspoort om harder te reageren op de uitroep Христос воскресе! met По истину воскресе! Als dat meer is dan gewoonte zitten de bewoners goed. Sergei zou samen willen werken met ons. Samenwerken is altijd goed: vereende krachten vermogen meer, beaam ik.
’s Middags zijn we naar Barysau voor meer inkopen en ook voor twee nieuwe jasschorten voor Svetlana. Het zijn er twee omdat er in haar maat twee verschillende zijn en wij niet kunnen kiezen welke het beste zal zijn en welke het beste zal zitten. Die van vorig jaar was niet de goede maat en die heeft ze toen maar afgestaan aan een van de verpleegkundigen.
Rond 5 uur zijn we weer terug. We eten een appel en bezoeken de andere twee gebouwen (een voor de mannen en een voor de vrouwen). Duidelijke verschillen tussen die van de vrouwen en die van de mannen, maar geen echte rotzooi bij de mannen meer. Dank zij de Ieren. Wat meteen opvalt is dat de isolatiecellen goed bezet zijn. Bij de vrouwen zit er zelfs een man in. De meesten die er hun rondjes in lopen zitten daar voor straf: ze hebben elkaar klappen verkocht.
Vasilij eet vanavond met ons mee en heeft wijn en wodka meegebracht.
- Donderdag, 12 april.
Half 8 op en om half 9 ontbijt.
Vasilij heeft een bespreking. Nadya en ik kijken nog wat rond. Buiten is het fris en er zijn weinig bewoners op de been – in elk geval niet buitenshuis. Daarna maken we onze berekeningen. Er is ondanks alle inkopen nog geld over. Wat staat er nog op het verlanglijstje? Op het kantoortje maken we alvast het begin van de schenkingsbrief: Vasilij in het Russisch en ik in het Engels.
Na de lunch vertrekken we naar Zjodina. We kopen o.a. 3 magnetrons en 5 zaklampen voor de nachtzusters. Er zijn nog 5 roebel over, maar zelfs Vasilij kan niets meer verzinnen voor dat bedrag.
Als we terugkomen in het Internat is er geen tijd voor de brieven: ze zullen ze naar Vladimir mailen, afgedrukt op papier met mijn handtekening. Nadya en ik zitten lang te praten met Svetlana. Dan om 3 uur een gesprek met leden van de staf die aan de training in februari meegedaan hebben.
Ze vonden het allemaal interessant en nuttig. Wat elk jaar – terecht – wordt opgemerkt komt ook nu weer op tafel: in de praktijk kunnen we zo niet werken, ook al zouden we dat wel willen. Het verschil in personele bezetting tussen Nederland en Wit-Rusland is veel te groot. Waar je in Nederland 5 bewoners per verpleegkundige hebt, is de verhouding hier 30 op 1 verpleegkundige. Toch proberen ze iets met de nieuwe kennis te doen. Communicatie is een belangrijk punt en zeker een punt voor voortgezette training in de (nabije) toekomst. Het zou ook goed zijn bewoners bij het programma te betrekken, zodat zij kunnen leren hoe ze mede-bewoners kunnen helpen. Er zijn zeker een stuk of 10 bewoners die dit op een behoorlijk nivo zouden kunnen aanleren. Maar hoe zet je zoiets op? Bovendien moeten ze hier behoedzaam zijn want het is volgens de wet niet toegestaan.
Dan staat Viktor op en maakt een eind aan de bijeenkomst. Een aantal van de aanwezigen moeten met de bus mee en het is tijd voor hen om zich gereed te maken.
Vladimir heeft intussen een uur op ons zitten te wachten. We nemen afscheid en vertrekken weer naar Minsk.
Daar belanden we in een пропка, terwijl de benzinetank bijna leeg is. Vladimir zet Nadya zo snel mogelijk bij een metro-station af en wij halen nog net op tijd de dichtstbijzijnde benzinepomp.
’s Avonds belt Nadya dat Sergei me wil spreken, als ik wil met een vlucht in zijn eigen vliegtuigje erbij. Nou, zo’n vlucht hoeft er van mij niet bij, en met een ervaren parachutist eruit gegooid worden hoeft van mij nog minder. Sergei wil me graag spreken, maar zijn programma zit vol als ik kan.
Jammer, maar op zaterdagochtend heeft Nadya zelf nog iets: een vriendin van haar – Anja – wil mij weleens van dichtbij zien. Dat kan, bij de Lido.
- Vrijdag 13 april t/m maandag 16 april.
Van alles gedaan, zoals een bezoek aan de school van Margarita met “Welkom in Wit-Rusland” en een leuk en interessant programma, maar de schenkingsbrief die Vasilij plechtig beloofde op vrijdag al naar Vladimir te sturen, met stempels en alles wat erin moet, is nog niet aangekomen. Dit zint mij niet. En op de dag dat ik dit verslag afsluit, 2 mei, is de schenkingsbrief er nog niet. Ik ga een emailtje richting Tarasiki sturen.
De thuisreis, op Vladimirs verjaardag, verloopt vlot.
Hans