Nadat ik in 2012 2x ivm de Stichting Parels van Tarasiki naar het internaat was
geweest, het vorig jaar 2013 door omstandigheden niet gelukt is, werd het weer hoog
tijd dat ik weer richting Minsk zou vertrekken.
Op Woensdag 11 juni jl. was het dan weer zover. Het vliegtuig vanuit Schiphol vertrok wat later dan gepland, maar de vlucht ging verder voorspoedig. Wederom mocht ik bij Ina, mijn tolk en ondertussen een goede vriendin, gastvrij verblijven. Dat is toch iedere keer weer heel bijzonder!
De volgende dag, Donderdag dus, vertrokken we rond 11.30 uur richting Tarasiki,
later dan gepland. In het internaat werden we hartelijk onthaald door de directeur,
Viktor.
Vervolgens volgde een gesprek over de status quo van het internaat. Ik kreeg ook daar
de bevestiging dat Nadjezda (de psychiater) en Larissa ( de hoofdverpleegkundige) er
niet meer werkzaam zijn. Dat is een ontzettend groot verlies voor het internaat,
aangezien zij beiden een enorm warm hart voor de bewoners hadden en ze worden
gigantisch gemist! Nadjezda werd door vele bewoners zelfs ‘mama’genoemd, een
benaming die bij de bewoners een hele belangrijke plaats inneemt aangezien een
letterlijke mama in veruit de meeste gevallen ontbreekt in hun levens. Het is voor ons
onbegrijpelijk dat dit gebeurd is, maar we moeten vanwege de parels van Tarasiki
verder met de gegeven situatie.
Persoonlijk vind ik het erg verdrietig dat ze weg zijn, ook vanwege de goede
verstandhouding die er tussen ons en hen was.
Van Viktor hoor ik vervolgens dat er nu een nieuwe arts werkzaam is, alsmede een
nieuwe hoofdzuster.
De directeur riep hen naar het kantoor aangezien ik wat vragen had ivm het project
van ZZG. Deze organisatie is eerder via onze stichting werkzaam geweest in het
internaat ivm de installatie van een snoezelruimte en de training mbt het
snoezelproject. Door hen gefinancierd.
Tijdens de kennismaking en de bespreking gaf de arts me ook een lijst met daarin
benodigde medicijnen.
We zijn blij dat ze welwillend zijn om mee te werken aan het nieuwe project.
Ondanks het feit dat we Nadjezda en Larissa zullen missen, ben ik ervan overtuigd dat
deze mensen positief staan tov onze stichting en ik zie uit naar verdere samenwerking.
Ze vertelden ook dat ze méér mensen naar de snoezelruimte willen krijgen. Voor
velen is het nog een onbekend terrein. Wellicht kan de nieuwe trainingsweek in
december/januari daartoe bijdragen.
Het gesprek wordt afgerond en we gaan samen met de directeur richting ruimte naast
de sport/fysiozaal.
Overigens wordt deze zaal veelvuldig in gebruik genomen en het is werkelijk
fantastisch om te zien wat dat teweegbrengt in talloze bewoners. Zo heb ik
Sasha(spastisch en altijd half liggend in een rolstoel) er triomfantelijk op een
hometrainer zien fietsen. Zijn geweldige big smile spreekt boekdelen: Super!! Hij kan
onmogelijk lopen, maar op deze manier kan hij voorzichtig zijn beenspieren trainen.
Het is niet alleen goed vanwege het lichamelijke aspect, maar voor vele bewoners
echt een lichtpunt in hun wekelijkse gang van zaken.
Een andere Sasha (ja vele hebben dezelfde voornamen) traint in zijn vrije tijd, het
sportsteam. Ik heb o.a. graszaad gekocht, zodat er ipv een zandveld, mogelijk in de
toekomst, op een grasveld gespeeld kan gaan worden.
Je zou kunnen zeggen dat het toch echt niet nodig is om daar mee bezig te zijn, maar
het heeft een zeer positieve uitwerking op de mannen van het voetbalteam.
Onze Stichting PvT sponsort ze zodat ze tevens kunnen deelnemen aan de jaarlijkse
wedstrijden die in WR worden gehouden. Dit jaar zijn ze zelfs 3 e geworden in de pre-
selectie voor de Paralympics!! Viktor, de directeur, liet me tijdens het gesprek ,
terecht heel trots, de officiële uitslagen zien, compleet met de medailles die daarbij
uitgereikt zijn. Prachtig!!
Zo komt het internaat Tarasiki langzaam maar zeker op de kaart. Aanvankelijk,
inmiddels alweer zo’n 7 jaar geleden, wisten weinig mensen van het bestaan van het
internaat, maar gelukkig is dat echt aan het veranderen en terecht.
Even terug naar de ruimte naast de sport/fysiozaal: er wordt gevraagd of we niet mee
willen helpen om de ruimte daar in te richten zodat men zich daar kan omkleden en
douchen na het gebruik van de zaal. Het honk is in ruwe staat, vloer ligt open, muren
idem dito, plafond half afgewerkt.
Van Vasili, ontvang ik A-4tjes waarop de prijzen staan van de restauratie en materiaal
sanitair, kasten e.d..
Alleen vloeren, muren zonder sanitair en kasten: 800 euro.
Ik noteer alles en vertel dat er eerst overleg met de rest van het bestuur moet
plaatsvinden. In principe doen we nl. niet meewerken aan bouwwerkzaamheden.
Na het bezoek en wat contacten her en der in het internaat is het helaas alweer tijd om
te vertrekken.
Ina en ik vertrekken richting Barisow waar we voortreffelijk verwelkomd worden
door Sasha en Katja. We hebben heerlijk gegeten en geslapen.
De volgende dag eerst naar de bank, dan inkopen doen: Graszaad, spullen voor enkele
bewoners. Op het internaat aangekomen drinken we eerst thee en horen we dat het de
dag van de gezondheidszorg is. We boffen dus, middags volgt er een speciale
feestmiddag in de grote zaal.
Inmiddels zit ik in de grote zaal op de eerste rij, naast Viktor. We kijken naar een
feestelijk versierd podium en speciaal voor deze gelegenheid geklede
Sasha en een andere collega. Ze vertellen grappige en serieuze anekdotes van
verschillende personeelsleden die vervolgens een aandenken krijgen. De ene neemt
het wat schoorvoetend aan, verlegen zelfs en de ander met een opgeheven hoofd.
Tussendoor wordt er naar hartelust gezongen. Er wordt volop opgetreden door de
personeelsleden en ook laten enkele bewoners zich niet onbetuigd en zingen en
dansen alsof hun leven er van af hangt. Niet onverdienstelijk overigens. Ontroerend
om te zien….Kortom een geslaagde feestmiddag.
Dan nog iets over Zjenja en Yana, die al eerder vermeld worden in vorige verslagen.
Ze zijn al jaren werkzaam in het internaat.
Toen we voor het eerst in het internaat kwamen en bleven slapen, werd ik aangenaam
verrast doordat ik gewekt werd door liederen die gingen over God. In de grote zaal
zag ik toen heel wat mensen. Zjenja en Yana verzorgden 6 x per week ‘s morgens om
7 uur een ‘dienst’ waarbij ze de film over het leven van Jezus op een groot scherm
lieten zien en er af en toe steeds iets over vertelden op een manier zodat de bewoners
het konden begrijpen. Het werd afgewisseld met een aantal liederen die een glimlach
op de gezichten van de bewoners tevoorschijn haalden, omdat de woorden spraken
over hoop, vreugde in verdriet, kracht in zwakheid, troost. Voor de meeste mensen die
kwamen gaf de dienst een sprankje hoop en ze keken er enorm naar uit!
Helaas zijn deze bijeenkomsten een aantal jaren geleden verboden geworden. Iets wat
naar mijns inziens, onbegrijpelijk is. Zeker, aangezien er niemand slechter van is
geworden, sterker nog, het brengt alleen goeds voort. Dat er nog steeds geen
toestemming meer is voor het houden van de diensten die voorheen morgens
gehouden werden in de grote zaal, is werkelijk een heel groot gemis! Gelukkig mogen
Zjenja en Yana in het voorste gedeelte van het clubgebouw, heeeeeeel erg vroeg, nog
voordat hun eigen dienst begint, een uurtje wat laten zien van de film van Jezus en er
iets van vertellen tijdens bijbelstudie elders in een klein kamertje.
Wat zou het toch geweldig en bijzonder mooi zijn als men deze diensten in de grote
zaal teruggegeven wordt, want het is een ongelofelijk mooi geschenk voor vele
bewoners!!
Dus om überhaupt de kans te krijgen om nog iets te kunnen betekenen voor de
bewoners,betekent het voor Yana en Zjenja concreet dat zij op een verschrikkelijk
vroeg tijdstip op pad moeten gaan om dit te doen. Alle respect en waardering waard!
Van Yana hoor ik dat ze heel veel last heeft van haar botten en ook heeft ze steeds
terugkerende angina. Ook hebben ze bijna al haar kiezen moeten trekken, alleen kan
ze een gebitsprothese niet betalen…. Yana is behept met een botziekte waardoor ze
vele vergroeiingen heeft. Voorheen fietste van haar woonplaats Borisow naar
Tarasiki, maar vanwege de helse pijnen die ze nu heeft, kan dat niet meer. Yana
vertelt dat haar rug en voeten zeer pijnlijk zijn. Ze loopt nu vanaf haar woonplaats
naar het internaat!! Onvoorstelbaar, maar waar! Als ze me haar voeten laat zien,
schrik ik enorm!
Van een artsen-echtpaar uit onze Gemeente ontving ik o.a. voor Yana, specifiek
kwalitatief goede antibioticumkuren en een aantal potten met goede multivitaminen.
Na de feestmiddag delen we de meegenomen presentjes uit aan vele bewoners die
helemaal verrukt zijn en het ontvangene koesteren alsof het een grote schat is.
Dan is het alweer tijd voor vertrek en samen met een lijst van medicijnen (door de arts
opgeschreven) en dito voor sportspullen vertrekken we richting Minsk. Het afscheid is
altijd verdrietig, het duurt zo lang dat je elkaar weer ziet…..
In Minsk gaan Ina en ik samen op zaterdag verschillende sportzaken af waar we de
sport(rug)tassen en 3 paar sportschoenen willen kopen. Uiteindelijk kunnen we ze
voor een betere prijs in een groothandel aanschaffen. Verder doen we verschillende
apotheken aan om het benodigde op de lijst te kopen. Echter zonder succes. De
gevraagde hoeveelheden zijn niet voorradig. Zo snel mogelijk gaan we proberen om
de gevraagde artikelen via de arts aan te schaffen, als het dit keer niet lukt dan de
volgende keer. Ivm de gevraagde hulp voor de kleedruimte besluit ik niet te handelen
en af te wachten wat we als bestuur daar verder mee moeten. Zorgvuldigheid is
immers geboden.
Zondag is alweer de laatste dag dat ik in WR ben en op Maandag vertrek ik weer naar
Nederland.